“Papatya taçlarıyla doldurun sınıfları.

Biriniz güneşin kılığına girsin.

Diğerleriniz yıldızları biriktirsin.

Ayın aydınlık yüzü de gülmeye başladı.

Uzatmayalım, artık göğü anlayalım!”

“Her Güne Bir Şiir” unutulan, görmezden gelinen çocuklarımızın dillerinden düşmeyen umut türküsüdür. Onlar şafakla birlikte gözlerini ufka diker ve yükselen güneşe şöyle seslenirler: Bizi de görün, hayallerimiz yok sayılmasın!

“Her Güne Bir Şiir” tohumu toprakla buluşturan heyecandır. Yorgun ellerimizin emeği filizlenmeye başlayınca dağlar ansızın çiçek açar. Toplanır binlerce can aşk ile. Başlarlar semah dönmeye. Beyazı özleyen papatyaya koşar, kırmızıyı arayan gelinciğe…

“Her Güne Bir Şiir” ömrümüzün sevgilisidir. Acı çeksek de bu yolda, yüreğimiz her daim kanasa da biliriz ki ancak inananlar yalansız sevebilir. Zordur fırtınalarda kara gecelerin kahrını çekmek lakin uğruna sevgiliye varılacaksa varsın kayalıklarda parçalansın bedenimiz.

“Her Güne Bir Şiir” hayatın ta kendisidir. Çocuklar ağlamasın, kadınlar öldürülmesin, zeytinler kesilmesin, denizler kirletilmesin, adalet yerini bulsun diye her durağında yeniden vuruluruz dizelerle. Yanımızdan geçenler ise bir sonraki şiiri okumaya devam ederler. Böylece şiir asla susmaz.