YAZAR HAKKINDA

Ben Hiranur, 13 yaşındayım ama yaşımı söylemek aslında pek bir şey ifade etmiyor. Çünkü içimdeki sesler benden çok daha eski. Herkes oyun oynarken, ben kelimelerle oynadım. Herkes ışığı severken, ben karanlığı dinledim.

Korku benim için bir tür değil, bir nefes. İnsanlar geceleri neden ürperir, loş bir odada neden huzursuz olurlar hep düşündüm. Belki de karanlık boş değildir. Belki de sessizlik sandığımız kadar sessiz değildir. Yazarken hep o fısıltıları duyarım satır aralarında saklanan, gözlerimizi kapattığımızda bize yaklaşan o şeyleri.

Bu kitap, yalnızca bir hikâye değil. Belki de kendi korkularınızla yüzleştiğiniz bir ayna olacak. Satırların arasında dolaşırken dikkat edin; çünkü bazı kelimeler sadece okunmak için değil, hatırlanmak için yazıldı.

Kelimelerim, bana bazen dost bazen de düşman olur. Yazarken kendi kurduğum dünyanın içinde kaybolurum. Ama şunu bilmelisiniz: Benim için yazmak yalnızca bir hayal değil, aynı zamanda bir kaçış. Kaçtığım şeylerden biri de sessizlik çünkü sessizlik sandığınız gibi masum değildir.

13 yaşında olabilirim, ama kalemim benden daha yaşlı. Yazarken hep başka bir sesin beni yönlendirdiğini hissederim. O ses, belki de sizin de içinizde vardır. Bu satırları okurken bir an durun ve dinleyin: Belki siz de o fısıltıyı duyarsınız.

Ben sadece hikâyeler anlatmıyorum. Belki de içinizde saklı duran korkuları açığa çıkarıyorum. Çünkü bazen en büyük korkular, en yakınımızda olandır. Ve eğer bu kitabı bitirdiğinizde hâlâ huzurlu uyuyabiliyorsanız ya hiçbir şey anlamamışsınızdır ya da karanlık sizi henüz seçmemiştir.

Unutma, her hikâye bir yerde biter; fakat karanlık hiçbir zaman bitmez. Onu kapatmaya çalışırsın, ama o hep aralık kalmış bir kapıdan içeri sızar.

Ben yazmayı bırakabilirim, kitap burada bitebilir fakat senin kafanda başlayan düşünceler bitmeyecek. Çünkü bazı cümleler, bazı kelimeler, insanın içine bir iz gibi işler. Ve belki de benim amacım tam olarak buydu: Kitap bittiğinde bile seninle konuşmaya devam etmek. Bu yüzden bir gün, gece yarısı odanda tek başına otururken, sanki birinin seni izlediğini hissedersen bunun yalnızca hayalin olmadığını hatırla. Çünkü karanlık, artık senin de dostun oldu.

Ama unutma, her hikâye bir yerde biter; fakat karanlık hiçbir zaman bitmez. Onu kapatmaya çalışırsın, ama o hep aralık kalmış bir kapıdan içeri sızar. Ben yazmayı bırakabilirim, kitap burada bitebilir fakat senin kafanda başlayan düşünceler bitmeyecek. Çünkü bazı cümleler, bazı kelimeler, insanın içine bir iz gibi işler.

Belki bu satırları okurken sadece bir hikâye sandın. Belki de karakterlerim yalnızca kâğıt üzerinde var oldular sandın. Ama sana bir sır vereyim: Bazen kâğıttan taşarlar. Bazen kelimeler, kalemin ucundan çıkıp gölgelerin arasına karışır.

O yüzden bu kitabı kapattığında arkanı dönme. Çünkü sessizlik, sandığından çok daha yüksek sesle konuşur. Ve karanlık, seni kendine çağırmayı asla bırakmaz. Belki de bu yüzden, bir gece aniden uykundan uyandığında, odandaki gölgelerin sana fısıldadığını duyacaksın. İşte o an, bu satırların hâlâ peşinden geldiğini fark edeceksin.

Çünkü karanlık asla benden sana değil artık senden sonraki herkese yazılıyor.

“Ve şimdi bu hikâyenin gölgesi sana emanet.”

             Hiranur Akarsu