Her şiirde okur, hem kendine hem de insana dair evrensel hâllerden izler bulur. Sevincin coşkusu, hüznün ağırlığı, hatırlamanın acısı ve umudun tazeleyici nefesi...Bu şiirler, ruhun gölgelerinden ışığına doğru akan küçük duraklardır.Sözcüklerin ritmiyle hayatın en sıradan anları bile derinleşirken okur da kendi yaşamına dair yeni anlam katmanları keşfedecektir.

Her insan kendi ahvalinin yolcusudur.Ahval yalnızca bir şiir yolculuğu değil aynı zamanda insanın hâller atlasıdır.Okudukça belki kendi suskunluğunuza belki de en gürültülü yanınıza rastlayacaksınız.Okur, her düzeyi ardında bırakırken fark edecektir ki yolun sonu bir varış değil bir yeniden doğuştur.Çünkü bütün kelimeler, nihayetinde HİÇ'in boşluğunda yankılanır ve o yankıdan yeni bir ben doğar.