Bir Anka’nın Güncesi

Yandım…
Ama bu yanış, bir son değilmiş,
Küllerimden doğan bir sabah varmış.
Adım atarken uçurum kenarlarında,
Rüzgâr bile susarmış kanatlarımın kararlılığında.

Bir zamanlar çocuk sesiydim mahalle aralarında,
Annemin bağırışı, düşlerimin yankısıydı duvarlarda.
Kaçışlarım bile özgürlük provasındaydı,
Küçük bir kalpte büyük fırtınalar saklıydı.

Sonra…
Bir gün sevdaya kanat açtım,
Ama rüzgârı tersten esti hayatın.
Düştüm, kalktım, sonra yine düştüm.
Kendime bile küstüm… Ama hiçbir zaman sustum diyemedim.

Asker yolları, boş evler,
İçimde yıkılan şehirler…
Ama bir çocuk gülümsedi uzaklardan,
O gülüşte yeniden doğdum;
Ben vardım… Yeniden var oldum.

Sonra demir kapılar, soğuk duvarlar,
Ama içimde yanan bir inat vardı;
Kül değil, kıvılcım taşıyordum parmak uçlarımda.
Ve bir gün, o demirleri değil,
Korkularımı kırarak çıktım oradan.

Şimdi,
Gökyüzüyle barışığım.
Yolum uzun, belki sarp, belki dikenli…
Ama her düşüşte,
Bir Anka gibi yeniden başlarım kendimle.

Ben Sinan’ım…
Rüzgârla dost, yıkımla barışık,
Ve özgürlükle mühürlü bir yüreğim var.
Kendimi yazdım yıldızlara,
Okuyabilenlere selam olsun…